8

Nie wyobrażasz sobie jak dziś wdzięczny Ci jestem,

Że nie skreśliłaś mnie od tak,

Że dałaś mi przestrzeń.

I tak mi wstyd zgubiłem rytm

Jakby werbel grał pod włos

Zrobiłem źle i zwijam się w kłębek

Kłębek...

Lecz ja, tak ja,

Ja Ci wszystko jeszcze wynagrodzę, 

Bo ja, tak ja 

Skoczę z Tobą na najgłębszą wodę,

Bo ja, tak ja

Ja za Tobą pójdę w wielki ogień,

Bo ja, tak ja

Tej miłości więcej nie zagłodzę!

Mówili, nie ma żadnych szans

Mówili, co umarło raz 

Już nigdy nie odrodzi się

Nadzieja nie umiera.... 

Nadzieja- Tabb & Sound&Grace 

Julia

Dzień minął jej bez zbędnych rewelacji. No może po za jedną chwilą. Wracała z Antkiem do domu, spojrzała w okna swojego bloku. W jednym z nich dostrzegła stojącego siatkarza. Zamarła na kilka sekund, po czym szybko odwróciła wzrok. Czuła się jak małe dziecko przyłapane na „kradzieży” słodyczy z pojemnika.

Właśnie kroiła pomidora na sałatkę, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Odłożyła nóż na blat, wytarła ręce w ścierkę i poszła otworzyć drzwi.

Po drugiej stronie stał Nikolay. W ręku trzymał papierową torbę. Nie uśmiechał się tak jak zawsze. Co prawda miał podniesione kąciku ust ku górze, jednak to nie był ten uśmiech.  Z jego oczu bił smutek.

Dziewczyna spojrzała wyczekująco na chłopaka. Ten pierwszy się odezwał, i mówił niemal szeptem.

- Cześć. Chciałbym oddać zabawki i rzeczy Antoniego.

- Cześć. Dzięki za fatygę.- wyciągnęła dłoń, by odebrać od chłopaka przyniesione rzeczy. Ich dłonie przypadkiem się dotknęły, i poczuli przepływający prąd.  

- Nie ma za co. I… Korzystając z okazji  chciałbym Cię przeprosić. Wiem, to wszystko nie tak miało być. Po prostu się wystraszyłem. Myślałem, że to będzie łatwiejsze…- spuścił głowę.

- Niko, prawda jest taka, że zawaliłeś na całej linii. Dziecko to nie zabawka, którą można przekładać z kąta w kąt, a jak ci się znudzi to wyrzucić.

- Wiem. Przepraszam. – popatrzyli sobie w oczy. Utonęli we własnych spojrzeniach.

- Przeprosiny przyjęte.- wyciągnęła przed siebie dłoń, którą delikatnie uścisnął Niko. Poczuła przyjemne ciepło rozchodzące się po jej ciele.

I w tedy do pokoju wparował Antek. Na widok siatkarza pobiegł w kierunku drzwi.

- Niko! Chodź się zemną pobawić!- zaczął ciągnąc go za rękaw.

- Mogę? – zapytał niepewnie Julii, która pokiwała głową na znak zgody.

Ściągnął buty i szedł z Antkiem w głąb domu.

Dziewczyna wróciła do przerwanej czynności. Kroiła kolejne składniki a do jej głowy napłynęła myśl, że tak mogłoby być codziennie.

Martwił ją powrót Pawła, lecz miała nadzieję, że incydent w szpitalu był pierwszy i ostatni. „Uczucie” już dawno wygasło. Z resztą nigdy wcześniej żaden chłopak nie działał tak na nią jak Nikolay.      

W szklanej misce wymieszała wszystkie składniki. Wyciągnęła talerze z szafki i położyła na stole. Tak samo zrobiła z sztućcami, i szklankami na sok.

Gdy wszystko było już gotowe poszła zawołać chłopaków. Weszła do pokoju syna. Na podłodze były poukładane tory. Niko wraz z Antkiem leżeli i bawili się pociągami. Wydawali przy tym różne odgłosy naśladujące pracę maszyny. Julia przystanęła na chwilę i obserwowała chłopaków. Ile by dała, by każdy wieczór tak wyglądał…

- Chodźcie jeść.

Antek wstał i pobiegł do kuchni.

- Ty też chodź jeść.

- Ale…

-Nie ma żadnego ale.

Chłopak posłusznie udał się za dziewczyną.

Usiedli do stołu. W milczeniu zjedli posiłek.

- Mamo, możemy się jeszcze z Niko pobawić? - podszedł Antek do Juli i błagalnie na nią spojrzał.

- Tak, ale chwilkę, bo za niedługo idziesz do kompania.

Malec pokiwał twierdząco głową.

- Chodź.- i ciągnął za rękę Pencheva.

- Za raz do Ciebie przyjdę.

Chłopiec poszedł do swojego pokoju.

- Pomóc ci?- zapytał Nikolay Julii, która sprzątała naczynia po kolacji.

- Nie trzeba. – popatrzyła na niego i uśmiechnęła się delikatnie.

- To idę jeszcze na chwilę do małego.

- Jasne.

Dziewczyna sprzątała po kolacji. Kiedy skończyła poszła po Antka, aby go wykąpać. Chłopiec w ogóle tym faktem nie był zachwycony. Przy licznych jękach i protestach szedł do łazienki.

Dziewczyna usiadła na toalecie i zaczęła rozbierać małego, kiedy on wypalił z pytaniem:

- Mami, może mnie Niko umyć?

- Synu nie przesadzaj. Nie wystarczy Ci,  że się z tobą bawił?

- Nie! Mami, proszę. – tak zrobił tą swoją minę, po której ciężko mu jest odmówić.

- Myślę, że to już przesada. On też ma swoje obowiązki i wystarczy na dziś tego dobrego.

- Ale dla mnie to nie problem.- wszedł po pomieszczenia i szczerze się uśmiechnął.

- No widzisz mami! – cieszył się młody.

- Ja z wami zwariuję. Ale niech tak będzie.

- Dziękuję.- pocałował Antek Julię w policzek.  

Dziewczyna nalała wody do wanny i zostawiła samych chłopaków. Włączyła telewizor i zaczęła oglądać pierwszy z brzegu serial.

Po 30 minutach Antoni ubrany w piżamę wyszedł z łazienki. Za nim szedł o dziwo suchy Nikolay.

- Mamo, siedź. Idę z Nikolayem spać. – dziewczyna zmarszczyła brwi, ale słowem się nie odezwała.

Przełączyła program na swój ulubiony serial.

Po kwadransie Nikolay wyszedł z pokoju Antka i przystanął obok Julii.

-Smacznie śpi.- oznajmił chłopak- Idę do siebie. Dziękuję za pyszną kolację.- uśmiechnął się delikatnie.

- Dziękuję Ci za pomoc.- dziewczyna wstała z miejsca i odprowadziła gościa do drzwi. 

- Dobranoc.- Nikolay pochylił się i złożył delikatny pocałunek na policzku Julii. Dziewczyna zamarła, a po jej ciele rozeszło się przyjemne ciepło. Chłopak bojąc się reakcji niemalże wybiegł z mieszkania sąsiadki. 

Julia jeszcze chwilę stała w bezruchu. Dotknęła miejsca gdzie kilka sekund temu były usta Pencheva. Uśmiechnęła się sama do siebie. 

Zamknęła drzwi i wróciłą do oglądania telewizji. Później poszła się wykąpać i spać. 

Nikolay

Nikolay debilu, teraz to na pewno Cię będzie chcieć. Chociaż nie krzyczła, nie biła... To jakiś plus. Mimo, że tak mało o niej wiesz, to coś Cię do niej ciągnie. Chciałbyś być co dzień obok niej... Oj Penchev, Penchev... ! Z takimi myślami mierzył się całą noc chłopak. 

-------------------------------------------------

Co myślicie, o pisaniu tak jak przy pierwszym opowiadaniu fragmentów tekstów piosenek?

Czytasz=Komentujesz=Motywujesz!!  

Zapraszam na moją stronę na fb :) klik

I kolejny rozdział za tydzień 23.05.