1

Spóźniona biegłam do przeszkola odebrać mojego syna- Antka. Musiałam zostać dłużej w pracy, przez to malec zostanie odebrany jako ostatni. Niestety takie są uroki wychowywania dziecka bez wsparcia kogokolwiek. Bardzo często miałam problem, aby znaleść kogoś do opieki, gdy malec był chory, a ja nie mogłam wziąć wolnego w pracy. Pracowałam jako kelnerka w kawiarni "Love Caffè". Prowadziła ją moja koleżanka z czasów liceum. Bardzo mi pomogła dając tą pracę. 

Dotarłam do przedszkola. Weszłam do budynku, choć będąc na korytarzu od razu zaatakowala mnie jedna z opiekunek.

- Dzień dobry. To już kolejna taka sytuacja, gdzie pani odbiera dziecko o tak późnej porze. Jeśli sobie pani nie daje rady z wychowaniem chłopca, gotowa jestem poruszyć odpowiednie służby, by zainterweniowały w pańskiej sprawie. To oczywiście ze względu na dobro Antka.

- Gdyby pani chodziło o dobro Antka, nie wtrącałaby pani nosa w nie swoje sprawy.

- Proszę, się tak do mnie nie zwracać. 

- To proszę zawołać moje dziecko. 

Z wielkim oburzeniem odwróciła się i poszła po mojego synka. 

- Mami! Mami! 

- Cześć kochanie! Dasz buzi mami? 

- Tak!- chłopiec dał mi buziaka. Był 3 letnim brzdącem, z wielkimi czekoladowymi oczami. Gdy się uśmiechał w jego policzkach powstawały dołki. Zawsze był radosny. 

- Fajnie było dziś w przedszkolu? 

- Tak! A pójdziemy do parku?- spytał i zrobił tą swoją urocza minkę, po której zawsze było mu trudno odmówić.

- Jasne, że tak.

Ubrałam mu kurtkę, i czapkę. Był środek września. Było względnie ciepło. Wyszliśmy z budynku, i udaliśmy się w kierunku parku. 

- Mami, kocham Cię! 

- Ja też Cię kocham! - powiedziałam i uśmiechnęłam się do siebie. Od początku nie mieliśmy łatwo, ale mieliśmy siebie i to nam wystarczało. 

Gdy dotarliśmy do parku chłopiec pobiegł w kierunku swoich ulubionych zabawek. To wychodził do domku i zjeżdżał na zjeżdżalni, to bawił się pożyczonymi zabawkami innych dzieci. Ja siedziałam na ławce i cały czas go obserwowałam. Zawsze potrafił sam się sobą zająć. 

- Mami!- biegł w moja stronę.- pohuśtaj mnie! 

- Chodźmy. 

Wstałam z swojego miejsca i poszliśmy w kierunku huśtawek. 

- Huśtamy się razem, czy sam siadasz? 

- Razem! 

Usiadłam na huśtawce, wzięłam Antka na swoje kolana. Trzymałam jedna ręką chłopca, a drugą łańcuch huśtawki. 

- Lecimy wysoko jak samolot! - stwierdził.

- Tak kochanie! Do nieba wysoko, wysoko! 

- Bedziemy ptaki gonić na niebie! 

- Albo one nas. 

- I miniemy motylki na łące. 

- I pewnie żabki w stawie.

- I może tatusia zobaczę. Bo wiesz Mami, ja bym chciał poznać tatę. 

Jego wypowiedź rozbiła moje serce na tysiąc kawałków. Co ja mam mu powiedzieć? Na prawdę jest za mały, a kłamać nie potrafię. 

- Kiedyś na pewno go poznasz. 

- Obiecujesz? 

- Obiecuję. A może koniec zabawy na dziś? Pójdziemy zobaczyć kaczuszki, czy pływają w stawie? A później pójdziemy do domu?

- Tak! 

Zsiedliśmy z huśtawki i alejkami poszliśmy nad staw, który był z boku parku. Właściwie to było starorzecze rzeki, która płynęła kilka metrów dalej. 

- O, nie ma kaczuszek, gdzieś się schowały.- powiedział i zrobił smutną minę. 

- Chyba poszły spać. My też musimy wrócić do domku. 

- Tak. 

Zawrociliśmy, idąc ten park skracaliśmy drogę do domu. 

- Nogi mnie bolą. - pożalił się Antek. 

- Chodź na ręce.

Wzięłam chłopca i szliśmy dalej. Po 15 minutach staliśmy przed naszym blokiem. Podałam chłopcu klucze, żeby otworzył drzwi przykładając plastikowy klucz do czytnika. 

Weszliśmy do klatki, a chłopiec pobiegł do windy, naciskając przycisk, aby zjechała do nas. 

Czekaliśmy aż sąsiedzi wysiądą. Weszliśmy, kiedy Antek miał naciskać przycisk naszego piętra wpadł do nas wysoki chłopak z wielką torbą przewieszoną przez ramię. 

- Wy też na 5 piętro? - spytał po angielsku.

- Tak. 

- To witam nowych sąsiadów. 

-Good morning!- wtrącił Antek. 

- Hi.- powiedział do niego chłopak. - Jak się masz?- zapytał go, a chłopiec zdezorientowany popatrzył na mnie.

- Dobrze.- odpowiedziałam za niego. 

Dotarliśmy na nasze piętro, i gdy wysiedliśmy z windy, każde z nas udało się w kierunku swojego mieszkania. Kątem oka próbowałam mu się przyglądnąć. Przypominał mi kogoś, lecz nie byłam pewna, a nie chciałam go o nic pytać, żeby nie wyjsć na wścibską. 

- Antoś buty trzeba ściągnąć! - krzyknęłam za chłopcem, który gdy wszedł do mieszkania pobiegł w kierunku swojego pokoju. Zawrócił, i próbował walczyć z sznurowadłami.

- Mami, pomóż mi! 

Pomogłam mu rozwiązać sznurowadła. Ściągnęłam mu kurtkę i czapkę. Sama ściągnęłam odzież wierzchnia. 

- Chodź umyć ręce. 

Poszliśmy do łazienki. Wzięłam chłopca na ręce i umyliśmy wspólnie dłonie. 

- Zjesz zupę na kolacje? 

- Tak. A jaka to zupa? 

- Kalafiorowa. Twoja ulubiona. 

- Tak, poproszę mami. 

Chłopiec poszedł się bawić do swojego pokoju. Nalałam mu i sobie zupy na talerz. Wstawiłam to wszystko do mikrofali. Po chwili danie było ciepłe i gotowe do spożycia. 

- Antoś! Chodź jeść! 

Po chwili chłopiec przybiegł z autkiem w ręce. Posadziłam go na krześle. Zaczęłam go karmić, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. 

Wstałam od stołu, i poszłam sprawdzić kto to. Po drugiej stronie stał mój nowy sąsiad. 

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale cukier mi się skończył, i mógłbym pożyczyć się szklanki cukru?- wyciągnął w moja stronę puste naczynie.

- Oczywiście. - poszłam nasypać mu cukru do szklanki. A Antek korzystając z okazji poszedł do sąsiada i zaczął prowadzić z nim konwersację, której się z uwagą przysłuchiwałam.

- Hi. Im Antek.- powiedział mój syn. W przedszkolu miał lekcje z angielskiego, ale że tak dobrze zna ten język, to nie wiedzialam.

- Hi. Im Nikolay. 

No tak! To ten nowy Resoviak, który w tym sezonie ma wspomóc zespół w drodze na szczyt plus ligi. 

Chłopcy próbowali coś ze sobą rozmawiać, jednak słabo mi to szło. 

Pełne naczynie cukru oddałam w ręce siatkarza. 

- Dziękuję. Oddam Ci w najbliższym czasie.- zabrał naczynie z moich rąk, i przypadkiem musnął swoją dłonią o moją, a ja poczułam przyjemne dreszcze, które przy tym dotyku przebiegły między nami. 

- Nie musisz. To nic wielkiego.- spojrzałam mu w oczy, i utonęłam w nich, pochłonęła mnie płynna czekolada zamknięta w jego teńczówkach. 

- Ale będę miał przez to powód by z tobą się zobaczyć.- odpowiedział pewny siebie i łobuzersko się uśmiechnął.  

- Myślę, że i tak się będziemy widywać.- uśmiechnęłam się nieśmiało do chłopaka, nie mogąc dalej oderwać od jego oczu wzroku. 

- To ja już nie przeszkadzam. Miłego wieczoru. A i zapomniałbym, mam na imię Nikolay Penchev.- powiedział to, a ja poczułam dziwne ukłucie w sercu. Tak jakbyśmy się rozstawali na zawsze, a nie na jakiś bliżej nie określony czas. 

- Miło mi, Julia Murek. - podałam rękę chłopakowi, on ją chwycił i obrócił tak by mógł pocałować wierzch dłoni. Stałam i jedyne co mogłam to patrzeć i czuć.  Na to wszystko w moim sercu wystrzeliły fajerwerki szczęścia. Jego ciepłe usta na mojej dłoni, to coś czego nie da się opisać. Niesamowite doznanie. 

- Jeszcze raz dzięki. I do zobaczenia. - puścił oczko i poszedł do siebie. 

- Do zobaczenia.

Zamknęłam drzwi, i z synem wróciłam do przerwanej czynności. Po posiłku poszliśmy się pobawić. Kiedy chłopiec był zmęczony sam domagał się kąpieli. Umyłam go, ubrałam w piżamę. Na dobranoc poczytaliśmy bajkę. W bidonie dostał sok, i poszedł spać.

Miałam czas na wieczorne porządki. Mieliśmy tylko dwa pokoje, co bylo wystarczające dla nas. Mój pokój a zarazem salon, i mały pokój chłopca, gdzie miał swoje królestwo zabawek. Do tego kuchnia i łazienka. 

Umyłam naczynia, włączyłam pranie. Oddałam się filmowi, który akurat leciał w telewizji. Za dwa tygodnie rozpocznie się Plus Liga. Ten sezon, po raz pierwszy będę wraz z Antkiem śledzić z trybun hali na Podpromiu. Wcześniej mecze oglądaliśmy w telewizji. Poza bajkami, było to jedyne co przyciągało uwagę chłopca w telewizji.

Po 23 położyłam się spać. Śnił mi sie wielki dom, a w nim ja, Antek, jakieś dziecko i dziwne, ale Nikolay.

 Przecież to mie możliwe. Nikt nie był tak ważny dla mnie jak Paweł, nasza relacja była budowana latami, a tu w jednej chwili, kilka drobnych gestów ze strony Nikolaya, a moje serce warjuje, niebezpiecznie szaleje. 

----------------------

Oto jedynaczka dla Was! Mam nadzieję, że Wam się spodoba i, że nie jest tragiczna :) 

Rozdziały bedą dodawane co sobotę/ piątek ;) 

Zachęcam wszystkich do komentowania! 

I na moją stronę na fb: 

https://www.facebook.com/marcyska02

Ps. No to #goSkra czy #goSovia? ^^ 

Marcyśka